مقایسه ی تأثیر برنامه ی تمرین هوازی تناوبی و تداومی بر حداکثر اکسیژن مصرفی نمایه توده ی بدن و درصد چربی بدن دانشجویان افسری

اهداف: یکی از اصلی ترین بخش های آموزش نظامیان تمرین های آماده سازی جسمانی می باشد. هدف این پژوهش مقایسه تأثیر دو شیوه برنامه ی تمرین هوازی تناوبی و تداومی بر حداکثر اکسیژن مصرفی (vo2max)، نمایه توده ی بدن (bmi) و درصد چربی بدن دانشجویان مرد دانشگاه افسری ناجا بود. روش ها: بدین منظور 50 دانشجو با دامنه ی سنی23- 19 سال به عنوان نمونه ی آماری به روش نمونه گیری ساده انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه 25 نفره برای اجرای تمرینات هوازی تناوبی و تداومی تقسیم شدند. هر گروه به مدت 8 هفته، هر هفته 5 جلسه و هر جلسه به مدت 45 دقیقه به تمرینات هوازی مورد نظر پرداختند. برنامه تمرینات هوازی تناوبی شامل دویدن های تناوبی به مسافت های 100، 200، 300، 400 و 600 متر با شدت 85-80 درصد ضربان قلب ذخیره ای همراه با استراحت بین دورها و ست ها و تمرینات هوازی تداومی شامل دویدن های مداوم بدون استراحت با شدت 60-55 درصد ضربان قلب ذخیره ای بود. داده ها با استفاده از روش آماری تی در گروه های همبسته و مستقل در سطح معنی داری 05/0>p آزمایش شدند. یافته ها: هر دو گروه تمرین هوازی تناوبی و تداومی افزایش معنی داری در حداکثر اکسیژن مصرفی و کاهش معنی داری در نمایه توده ی بدن را نشان دادند و هم چنین بین دو گروه تفاوت معنی داری در افزایش حداکثر اکسیژن مصرفی مشاهده شد. هیچ تفاوت معنی داری در تغییرات میانگین های درون گروهی و بین گروهی درصد چربی بدن وجود نداشت. نتیجه گیری: یک دوره تمرین هوازی تناوبی نسبت به یک دوره تمرین هوازی تداومی پاسخ مؤثرتری را بر بهبود vo2max، bmi و درصد چربی بدن دارد.